ساده دلان

ساده دِلان

..

برو ای حریف ِ پراکنده گو

کلامت چو قد قد به مرغان بگو

به هر گونه گوئی ، سخن ، واهی است

تو بر یاوه گوئی پُر ، اَستی ز ِ روو

.

بهشتی که ساختی تمام است دروغ

به یک قاشق ِ ماست ، ساخته ای مشگ ِ دوغ

به پاک کردن ِ مال ِ مردم سخن ها کنی

کُنی گردن ِ مردمان ، این سخن ها چو یوغ

.

ز ِ صبح تا به آخر ، ز  ِ کار ، بی غمی

تَوَهّم به فکر  ِ ، همه مردمان افکنی

هراسان کنی مردمان را به روز  ِ جزا

نداری تو باور از آن خود ، کمی

.

تو دام ِ سخن را و ترس ، مردمان افکنی

وَزآن جیب خود ، هر زمان پُر کُنی

ز ِ ترس ِعذاب و ، ز  ِ روز  ِ جزا

بیاری به مردم ، عزا و غمی

.

ز  ِ روی ِ ترحم ، برای ِ خدا

بسی زن به خود ، صیغه سازی روا

ز ِ حق ِ امام و ز ِ خمس و زکات

بگوئی که مردم ، شوند از گناهان رها

.

کسی را که اینجا رها شد ز ِ غم

تو بودی ، نداشتی ز ِ عیشت تو ، کم

به چند خانه و زن ، و ماشین ، کنار

به لطف ِ نذورات ، شده برقرار ، دود و دَم

.

تو ای آخرین حّد ِ بی شرم و آز

ز ِ آنسوی ِ دنیا بگوئی ، دوصد ، رمز و راز

کجا آمدت ، این گواهی ، ز  ِ آنسو  پدید

حیا کن ، ز ِ ساده دلان ، خر ، چو مَرکب مساز

..

سوز

17 خرداد 1390 – 07.06.2011